Een persoonlijk verhaal: Wie beschermt wie?

Onze gastblogger deze week is Debora Jones-Palumbo. Zij is zelf product van de vechtscheiding van haar ouders. Debora heeft haar ervaringen positief gebruikt. Als Gezins- en kindercoach helpt ze nu kinderen én ouders die ook te maken hebben met een (v)echtscheiding. Lees hier haar persoonlijke verhaal.

Er is een hoop veranderd in de wereld, zou je denken, maar helaas is vechtscheiden iets wat van alle generaties is. Het kan van kwaad tot erger worden, en ouders hebben niet door wat ze hun kinderen aan doen.
Ik ben een product van z’n vechtscheiding en ik ben er naar omstandigheden ‘goed’ uitgekomen nadat ik op mijn 23ste besefte dat ik gedrag vertoonde dat eigenlijk niet bij mij hoorde.  Samen met mij, zijn er duizenden volwassenen die als kind in hetzelfde schuitje zaten en er verschillend mee zijn omgegaan. Sommige zagen het ook, maar heel veel ook niet, en vertonen als ruim volwassene nog steeds hetzelfde gedrag.

De vechtscheiding en gedrag van je kind

Een kind vraagt er niet om, om op te groeien met gedrag wat gerelateerd is aan het gevolg van een (v)echtscheiding en hier als volwassene steeds maar weer tegen aan te lopen. De een is ontzettend boos en kan dat heel lang blijven. Het kan een kind zijn dat tegen alles aanschopt, en is daarom in de ogen van de ouders onhandelbaar. De ander blijft enorm verdrietig en sluit zichzelf op en is daarom niet toenaderbaar. Een volgende kan verlatingsangst opbouwen en durft niets alleen te doen, want haar vader was hem gesmeerd en liet niks meer van zich horen. Heel veel van ons gedrag in het heden komt van het verleden, alleen is het geen gedrag wat mensen snel aan de (v) echtscheiding zouden relateren. Het is ons beschermingsmechanisme dat in werking treedt en ons in de jaren vanaf de scheiding tot aan het punt van besef van het gedrag, zal beschermen.

Beschermingsmechanisme

Kan je je voorstellen dat als jouw kind als beschermingsmechanisme ‘boos zijn’ gebruikt, hij dan niet zijn pijn hoeft te voelen? Hoe fijn is het als het hem iets oplevert?  En vooral, dat als het kind het blijft doen, en het hem steeds wat oplevert; zou hij er dan voor kiezen om dat gedrag te veranderen in ‘niet meer boos’ zijn?
Kan je je voorstellen, dat als het beschermingsmechanisme ‘de grapjas uithangen’ is, en je kind alles bagatelliseert, zij dan niet haar pijn hoeft te voelen? Hoe fijn is het als zij de lachers op haar hand heeft en iedereen haar aardig vindt en haar dat dus iets oplevert?  En vooral dat als ze de lolbroek in huis is ze iedereen kan laten denken hoe goed het met haar gaat?
Kan je je voorstellen dat als het beschermingsmechanisme onverschilligheid is, dat ze dan hun schouders ophalen en net doen of het ze niet deert, dat ze dan hun pijn niet hoeven te voelen?  Dat ze denken dat de mensen ook denken dat het goed met ze gaat?

Trauma’s

Beschermingsmechanismen zetten we in na trauma’ s opgelopen te hebben in onze kindertijd, jeugd, puberteit, maar kunnen zelfs ook nog later ontstaan. Het kan van iets kleins zijn als een tekening die door de vader wordt verscheurd tot aan het zich niet mogen uiten, nadat de ouders uit elkaar gaan. Om te kunnen overleven in de situaties waar de kinderen zich in bevinden, moeten ze wel een manier vinden om zich staande te houden. Geen een kind heeft gevraagd om 2 kamers, 2 vakanties, 2 vaders en moeders en 8 oma’s en opa’s, al klinkt het wel geweldig. En dan maar niet te spreken van al hun nieuwe broertjes en zusjes die ze er gratis bij krijgen. In het ene gezin zijn ze de oudste, en in het andere gezin opeens de jongste. Dat is een hele andere dynamiek, en dat zorgt er weer voor dat er nog een of twee beschermingsmechanismen om de hoek komen kijken.

Gaat het goed met je kind?

Hoe vaak hoor je niet ‘ met mijn kind gaat het goed hoor, is zò snel aan de nieuwe situatie gewend’ . Maar ga maar eens doorvragen, kinderen van gescheiden ouders, dat went nooit, en kinderen van ouders met een vechtscheiding al helemaal niet. Kinderen kunnen zich schuldig gaan voelen, en loyaliteitsproblemen krijgen, omdat ze liever bij papa zijn als bij mama, of omdat ze de vriendin van papa eigenlijk maar een bitch vinden, maar hun mond moeten houden. Als er feestjes zijn, wie nodig je uit? Ok, je denk leuk toch voor je kind, 2 feestjes als ze jarig zijn, maar niks is minder waar. Wie zegt dat je kind het geweldig vindt? Je kind zelf? Natuurlijk zegt hij dat, of haalt hij zijn schouders op. Dat komt omdat hij zijn vader niet wil teleurstellen misschien? Omdat hij zijn moeder geen verdriet wil doen? Zou zijn beschermingsmechanisme hier misschien ook te hulp schieten?

Goede intenties

Ik hoop altijd dat de intentie van de ouders goed is, dat ze voor de bestwil van het kind beslissingen maken, dat hun kind eerst komt. Maar ik zie echter iets anders, want wat zijn hun beschermingsmechanismen?
Liefde en haat ligt erg dicht bij elkaar. Laat de liefde voor de kinderen die je hebt als ouders overwinnen, zodat de kinderen gewoon kunnen zeggen dat ze niet ok zijn en er geen beschermingsmechanisme hoeft te worden ingezet.
Door minder met haat bezig te zijn, en meer met liefde, zal het je veel meer gaan opleveren, want als je altijd doet wat je altijd hebt gedaan, dan krijg je wat je altijd hebt gekregen.

Contact

Debora is Gezins- en Kindercoach en werkt met de Reversie methode. Wil je in contact komen met Debora Jones-Palumbo? Bel dan 0900-588 88 88 voor een afspraak.

@ embrace it, Heemskerk