Ik wil van je scheiden

Die bewuste zondagavond zo rond half elf, schreeuwde ik naar mijn man: “Ik wil van je scheiden, ik ben er helemaal klaar mee.”  Ik was er ook echt klaar voor. Ik moest dit doorzetten en voor mezelf tot een goed einde brengen.

Wil je dit echt?

De volgende morgen ging mijn man gewoon naar zijn werk. ’s Morgens vroeg hij nog wel: “Wil je dit echt?”. Ik zei: “Ja, ik wil van je scheiden”.  ”Maar dan komt er een bord met TE KOOP in de tuin, wil je dat?”. Ik weet dat hij het huis wel alleen zou kunnen betalen, dus zei: “Dat hoeft niet, je kan het alleen opbrengen. Maar is dát waar jij je druk om maakt?”.

Huis kwijt

Is het huis echt het enige waar hij zich zorgen over maakt? Waarom zegt hij niet dat hij het jammer vindt dat ik van hem wil scheiden, vraagt hij niet om uitleg, vraagt hij niet of hij nog iets kan doen om mij van gedachten te laten veranderen of zo? Het huis verliezen vindt hij dus erger dan mij verliezen.

Shoppen

Die ochtend heeft hij op zijn werk de kinderen, ouders, zussen, broer, nichtje en onze vrienden opgebeld met de mededeling, ‘Margot wil van mij scheiden’. Ik was nog zo in shock van zijn stelling dat het huis verkocht moest worden, omdat ik van hem wilde scheiden, dat er niets meer uit mijn handen kwam. Ik ben daarom de stad ingegaan met een missie. Ik wilde naar een schoenenwinkel om mijn eerste paar laarzen te kopen. Ik mocht nooit laarzen van mijn man; te duur, niet mooi. Nu hij zich zorgen maakte over het huis, zou ik nog even gebruik maken van zijn bankrekening en een mooi paar laarzen kopen.  Met knikkende knieën weliswaar, bang voor de gevolgen, maar vol adrenaline, kracht en trots, heb ik een mooi paar uitgezocht en betaald met zijn pinpas!!

Boze kinderen

Dinsdag was ik alleen thuis toen alle drie mijn kinderen het huis binnenkwamen. Ze waren heel erg boos op mij. Ze schreeuwden. De oudste sloeg me bijna met haar krukken. Ze waren boos. Erg verdrietig. Geloofden niet dat ik dit echt wilde.  En vol onbegrip want we hadden toch een goed huwelijk?  Ze vroegen: “Waarom horen we dit van papa en niet van jou, dat je wilt scheiden?”  Ik voelde me in een hoek gedreven. Kon geen zinnig woord uitbrengen. En was geschokt dat ze mij als boosdoener zagen. Het was mijn schuld. Dit kon ik hen niet aandoen. Dan hebben zij geen THUIS meer. Zijn we geen familie meer. En waarom zo plotseling? Vragen, vragen en nog meer vragen vuurden ze op mij af. De oudste was 23 en de jongste 18 jaar oud. Volwassen en niet meer afhankelijk. Mijn middelste dochter vroeg in tranen wat er was gebeurd dat ik van hun vader wilde scheiden? Mijn oudste vond dat ik geen emoties liet zien. Of ik dit echt wilde doorzetten en wel had nagedacht over de gevolgen voor iedereen. Mijn jongste dochter was voor mij nog het rustigst. Zij was ook boos en verdrietig en vroeg ook wat de redenen waren dat ik van hun vader wilde scheiden.

Nu is het mijn tijd

Maar het zijn ónze kinderen, van mij én mijn man. Ik kon hun vader toch niet afvallen? Ik wilde niet kwaadspreken over hem. Het is míjn gevoel. Ik ben niet gelukkig. Ik wil scheiden omdat er geen liefde meer is en ik altijd alles heb gegeven voor hem. En nu ben ik aan de beurt.

Waar bemoei jij je mee

Na uren, het kan ook korter zijn geweest, gingen ze weer weg. Ze lieten mij achter met heel veel verwarring en verdriet. Ik ging als afleiding het avondeten maken. Mijn man kwam binnen met in zijn kielzog zijn nichtje. Zij deed heel afstandelijk, begroette mij koeltjes en ging met hem in de zithoek zitten. Ze spraken over de op handen zijnde scheiding, net alsof ik er niet bij was. Ik dekte de tafel en vroeg of ze aan tafel kwamen. Ze bleven met elkaar praten. En toen vroeg ze mij opeens waarom ik wilde scheiden. Ik was geenszins van plan haar te vertellen wat mijn redenen waren. Ze maakte mij boos met haar gedrag, maar ik hield mij in. Na het eten gingen zij weer in de zithoek zitten en ik kon alles alleen opruimen. Zij gingen gewoon door met hun gesprek. Toen ik klaar was en richting de zithoek liep, begon zij een heel betoog tegen me. Na die zware middag met mijn kinderen en nu door haar, kreeg ik een black out en ik begon te schreeuwen: “Waar bemoei jij je mee! Denk je echt dat hij zo lief is en dat het allemaal mijn schuld is!” Wat ik allemaal nog meer gezegd heb weet ik niet meer. Ik was niet meer bij zinnen. Ik ging naar boven en ben op bed gaan liggen.

Ik wil van je scheiden

Wat gebeurt er allemaal? Ik ben moe, doodmoe. Dit is een moeilijke start. Ik heb het gevoel dat het een hele zware periode gaat worden. Wilskracht zal mij door deze tijd heen moeten helpen.