Na járen nog last van de vechtscheiding van je ouders

Ik kan er niet omheen. Het zit in mijn systeem. Na 42 jaar heb ik nog last van de vechtscheiding van mijn ouders en ben ik nog steeds niet ‘in the clear’. Ik heb weleens een stuk gelezen over crisis, dat wat we allemaal kunnen doormaken bij bijvoorbeeld een verhuizing of als je van baan veranderd. Je gaat immers van een stabiele situatie naar instabiel om op zoek te gaan naar weer stabiel. Dit veroorzaken we zelf en kiezen er dus voor.

Kinderen van gescheiden ouders worden in de crisis gegooid zonder dat ze hierom hebben gevraagd. En ja ze worden heus wel weer een keer stabiel en kunnen weerbaarder zijn geworden. Maar hoe je het ook bekijkt, het gaat niet altijd meer weg uit je systeem. Als je de crisis hebt overleefd en je het geaccepteerd hebt ben je ‘in the clear’. Dat heb ik best wel lang gehad. Ik kon ermee leven, hoe naar het ook was, en ging zelf trouwen, en kreeg een prachtig gezin waar ik gelukkig van mag genieten. En dan, na 42 jaar, komt er opeens weer een moment, waarin je beseft dat je dus niet ‘in the clear’ bent. Dat is een vreemde gewaarwording. Want inmiddels ben je toch wel een stuk verder in je leven en heb je het innerlijk kind allang al kunnen geven wat ze nodig had.

Ik kwam erachter omdat ik een soort zesde zintuig heb ontwikkeld om mensen te spotten die ook nog niet ‘in the clear’ zijn,  zonder dat ze dat weten. Meestal zijn dit mensen die zelf in een(vecht) scheiding zitten. Die het zelf hebben meegemaakt als kind van vechtscheidende ouders. Het zijn vaak boeiende gesprekken, omdat een ieder anders heeft gereageerd of kan reageren vanuit het innerlijk kind dat beschermd wil worden, op de pijn en het verdriet, dat ze te wachten stond.

Wat ik herken in deze volwassenen is dat zij op weg naar hun volwassenheid gestuit zijn op onbegrip van hun ouders over hun gedrag. Afwijzing of negeren van de kinderen door ouders zonder dat de ouders dat beseften. Maar ook afwijzing uit de omgeving zoals broers en zussen. Loyaliteitsproblemen in het algemeen. Relaties willen vasthouden of juist loslaten.

Het is een kwestie van tijd, maar toch na jaren zijn er opeens weer de stemmetjes in je achterhoofd als je in situaties terecht komt die je aan het twijfelen brengen al heb je alles op de rit. Die stemmetjes zijn je overtuigingen waar je aan gewerkt hebt al die jaren, en dus opeens terug zijn omdat je (onbewust) wordt gekwetst of aanvoelt dat je (weer) aan de kant wordt gezet. Bij mij is het vooral de overtuigende gedachte: ik kan het wel alleen. Dus kies ik er vaak voor om het alleen te doen. Want met de gedachte ‘ik heb je niet nodig’ kan je je pijn en teleurstelling aan. Dat is dan even heel vervelend voor mijn vader en/of moeder, omdat ik mezelf dan terugtrek en geen zin heb in contact.

Ik weet nu dat ik het doe en waarom, dus dat helpt me er weer snel uit te komen. Maar let op, het is iets wat je ook doet met de mensen om je heen, dus waak daarvoor. De overtuigingen die je hebt kunnen misschien wel aanleiding zijn geweest tot een eigen scheiding waar je nu misschien in zit. In mijn geval: vragen is geen schande en als je niet vraagt geef je ook iemand niet de kans om iets voor je te doen. Want echt, dat is fijn. Dàt je het niet alleen hoeft te doen en er mensen zijn die joù belangrijk vinden!

Mijn gesprekspartners komen met: zie je wel ik kan het niet, ik moet het alleen doen, ze liegen, wat moet ik nog geloven, het klopt niet, ze moeten me niet.

Ook zij vallen af en toe terug in dit gevoel en de emoties die erbij horen en dat mag. Het is weer even overleven en de weg zoeken hoe nu weer, na zoveel jaar,  ermee om te gaan. Mensen spiegelen wàt het is, dat probeer ik dan, maar er zijn mensen die niet willen verwerken en erin blijven zitten. Het is een lekker gevoel, die comfortzone. Want je weet niet beter. Maar het kan je ook echt in de weg gaan zitten waarbij je mensen verliest op weg naar ouderdom. Het is dan de schuld van de ander want dat is makkelijk. Dan hoef je niet naar jezelf te kijken. Op je weg naar ouder worden sluit je uit dat mensen ook kunnen veranderen en zal je geen groei in jezelf realiseren.

Om dus weer ‘in the clear‘ te komen ga ik kijken en voelen bij mezelf. Wat is het, waar en hoe ben ik geraakt en wat kan ik eraan doen om eraan te werken en los te laten. Hier heb je wat tijd voor nodig dus zoek deze. Schrijf, lees, huil en praat erover. Ik weet zeker dat ook jij dan weer kan gaan loslaten.

Last van de vechtscheiding van je ouders is geschreven door Debora. Hieronder kan je reageren. En kunnen we je helpen met jouw eigen scheiding? Neem dan even contact met ons op. Hier vind je onze contactgegevens.