Omdenken in je echtscheiding
Ik ben fan van “ omdenken’. Waarom? Waarschijnlijk omdat ik dit het grootste deel van mijn leven al toepas. Maar omdenken in je echtscheiding, kan dat dan ook? Een van de quotes van omdenken is : Iemand de schuld geven is de beste manier om met het probleem te blijven zitten. Mijn eigen quote die ik regelmatig doorgeef is “ als je beren op de weg ziet, geef ze een knuffel”.
Ik begin met deze quotes om meteen duidelijk te maken wat heel veel mensen wel toepassen, en dat is niet het omdenken, niet het positieve blijven pakken, maar in het negatieve blijven hangen. Wij doen dit omdat het nu eenmaal bekend is dus je weet wat je hebt, heerlijk in het verhaal blijven zitten geeft je een goed gevoel, je hoeft niet bij jezelf te kijken wat je aanricht, maar vooral; je hoeft de pijn niet te voelen.
Boodschap
In het volgende geval was ik degene die een boodschap mocht brengen, die onverwachts een kennis tegen kwam die ik toch zeker 2 jaar niet echt had gesproken. 25 jaar was hij getrouwd geweest en zat nu midden in een vechtscheiding. Hij was erg verdrietig en aangedaan, wanhopig bijna. Hij was zo blij een luisterend oor te hebben en niet be-of veroordeeld te worden door wat er was gebeurd en speelde. Toeval bestaat niet, daar geloof ik in.
Te lief
Besef wel dat het ZIJN verhaal is: Een aantal maanden geleden zei zijn ex vrouw dat ze niet meer verder wilde, dat er een ander in het spel was. Hij had altijd wel een vermoeden, maar ze kabbelden maar door. Ze hadden een agressieve dochter van inmiddels 18, en een superintelligente zoon van 15. Hij wilde het nog proberen, wilde hulp zoeken, wist dat ze dit veel eerder hadden moeten doen in verband met hun kind, maar helaas, zijn vrouw wilde niet, werd vervelend, gaf hem de schuld van alles, dat hij zijn kinderen niet genoeg aandacht gaf, te slap was, te lief was, te afwachtend was, te behulpzaam was, het niet had gezien, moest optreden naar zijn oudste kind.
De druppel
Toen ze nog een ‘gewoon’ gezin waren, zaten (en zitten) de kinderen, zoals dat gaat bij pubers, vaak op hun kamer, zochten hun privacy op en waren op zoek naar zichzelf. Dit werd hen ook verweten, terwijl bijna iedereen toch weet dat dit normaal is voor een puber.
In de periode vóór de scheiding werd de dochter steeds agressiever, ze zat regelmatig met een mes in haar handen, maakte alles letterlijk stuk door een muur in te slaan, door computers te mollen, door foto’s te bekrassen. De woede die ze uitte bleek vooral gericht te zijn naar haar vader. Het kwam zelfs zover dat ze haar vader met een mes bedreigde. En dat was de druppel, dat was het moment dat hij het opgaf en zei: Ik stop ermee, ze moet uit huis of ik ga weg en verbreek het contact.
Wanhopig
Natuurlijk wilde de dochter de vader niet bedreigen, en heeft ze hulp nodig, maar zij niet alleen. Maar wat kan je nu nog doen? De dochter is inmiddels volwassen en je hebt er als ouder nu niks meer over te zeggen. Uit dit verhaal blijkt hoe radeloos en wanhopig iemand kan worden die eigenlijk niet wil scheiden, die aan alle kanten vastloopt, omdat scheiden niet alleen is van de ex, maar soms ook van de kinderen, schoonfamilie en vrienden. En het kan zijn dat mensen zich tegen je keren. Als je van buiten kijkt naar dit gezin, zie je dat het erin geslopen is; niet genoeg aandacht voor elkaar, opgeslurpt door het werk, en het dagelijks leven, televisie en media, het uit elkaar groeien en anders denken over dingen, steeds minder communicatie, en elkaar letterlijk uit het oog verliezen.
Agressie
Haar agressie werd met agressie, afwijzing, ontkenning beantwoord. Agressie ontstaat uit boosheid. Dit meisje weet niet beter dan dat boosheid voor haar ‘werkt’ en dat haar vader de beste is om op af te reageren. Ze weet in haar hart dat hij onvoorwaardelijk van haar houdt en is dus ‘veilig’. Maar ze blijkt nu toch niks aan hem te hebben.
Verleden
Is ze boos om de scheiding, ja dat heeft het verergerd, maar wat als de boosheid voortkomt uit iets uit het verleden, waarin ze haar vader zo hard nodig had, maar dat hij er toen niet voor haar was? Dat hij eigenlijk te dichtbij stond toen hij op school en bij de sportvereniging ging helpen en haar behandelde als alle anderen? Dat ze eigenlijk bewonderd en aangemoedigd had willen worden op dat moment? Dat ze ziet wat haar moeder met hen deed en doet, maar dat hij niet ingrijpt of heeft in kunnen grijpen? Is de oplossing dan om weg te gaan? Weg te lopen of haar het huis uit te sturen?
Niet willen voelen
Ik zei hem : wat ik gemist heb als kind, is weten dat mijn vader van mij hield, weten dat hij voor me gevochten heeft, om me te zien en weten dat hij me miste. Ik werd hier als kind verdrietig van, en als puber ging ik geloven in wat mij werd verteld, dat hij me niet moest, dat hij niet van me hield want anders had hij zeker alles gedaan om me te zien, toch? Ik sloot me op in mijn kamer en was op mijzelf, want ik geloofde namelijk dat ik alleen nog maar mezelf had en niemand kon vertrouwen in deze. Wat had ik mijn vader nodig, alleen ik kon het niet laten zien, want hij was namelijk de slechtste persoon in de wereld in de ogen van iedereen. Als ik liet zien of zou zeggen dat ik hem wilde zien, omdat hij toch mijn vader was, ondanks alles, dan zou ik ook net zo slecht zijn als hij, toch?
Ik zei hem dat ik toen ik volwassen werd ben gaan nadenken, hoe beïnvloedbaar kinderen zijn en dat je ze alles kan laten geloven. Op het moment dat ik zwanger was kwam het besef helemaal bij mij binnen en ben ik mijn vader gaan zoeken. Ik heb hem gevonden en we zijn ‘goed’, vooral met elkaar. Dat anderen er moeite mee hebben doet er niet meer toe. Als kind heb je recht op je vader en je moeder, hoe oud je ook bent.
Belofte aan kinderen
Ik gaf hem mee om niet te vergeten te zorgen voor zijn zoon, hem de emotionele ondersteuning te geven die hij nodig heeft, en hem niet te behandelen als volwassene, alleen omdat hij al zo verstandig en slim lijkt te zijn. Ik zei hem hoe belangrijk het is om nu niet op te geven, om juist nu te blijven zeggen tegen je dochter, ik weet, je moet me niet, maar weet dat ik van je houd. Weet dat ik er altijd voor je zal zijn, no matter what. Houd het contact, al is het maar met een berichtje per telefoon, met een kaartje, met een woord, leg haar uit wat haar gedrag met je doet. Je zal het moeilijk hebben, maar uiteindelijk trek je aan het langste eind. Je dochter wordt volwassen en gaat hopelijk op een zeker moment nadenken over hoe positief jij ondanks alles bent gebleven, hoe ondanks haar gedrag je haar hebt willen blijven zien. Hij beloofde dat hij niet gaat opgeven en onze ontmoeting hem de kracht gaf om door te gaan. De belofte is niet aan mij, de belofte is aan zichzelf en aan zijn kinderen.
Omdenken in je echtscheiding
Soms is het gevoel over iets of iemand enorm, maar met de tijd gaat het weg en vraag je je alleen nog af: waarom? Waarom leven mensen vanuit angst of boosheid, terwijl ze ook uit liefde kunnen leven.
Welke keuze maak jij?
Als je hart gevuld is met het ene is er geen ruimte voor het andere.
Maak het verschil, kies de verandering, kies liefde.
Contact
Wil je een gesprek met Debora? Vul dan even ons contactformulier in of bel 0900-588 88 88.