Verlangens uit het verleden geven verwachtingen van nu

Als kind heb je een bepaald soort ouder. Soms weet je niet welk soort ouder je hebt of krijgt.  Je weet niet beter, het zal wel. Je vader is zus, je moeder is zo, en je past je wel aan, want dat is wat je als kind wel zal moeten doen als je opgroeit. Verlangens uit het verleden geven verwachtingen van nu.

Welke ouder was je voor de scheiding?

Weet jij welke ouder je bent en welke je eerst was, vóór de scheiding? Ben je een perfectionistische ouder of een helpende ouder? Een aanmoedigende ouder misschien? Een ouder die zich bijzonder voelt of eentje die alles ziet als een avontuur. Je kan ook de gezinsouder zijn of een krachtige ouder.

Verlangens van je kind

En daar staat je kind dan. Je kind zit vol verlangens, vanaf dat hij of zij is geboren. Allemaal hebben we die verlangens gehad en hebben we grotendeels nog steeds. Je kind verlangt ernaar dat zijn verlangens gezien worden door jou, hun vader en/of moeder en je hen dat geeft wat ze nodig hebben om het verlangen te stillen. Als ze gezien worden helpt het hen in het opgroeien tot een volwaardig mens dat zelfvertrouwen heeft en eigenwaarde.

Kernverlangens

De kernverlangens die ik ook wel ‘liefde is’ meegeef en die wij allemaal nodig hebben (gehad) zijn:

• zorg en geruststelling (meest als baby)
• bewondering en vertrouwen (meest als peuter)
• aanmoediging en goedkeuring (meest als kleuter)
• respect en begrip (meest als schoolkind)
• erkenning en bevestiging (meest als puber)
• waardering en acceptatie (meest als adolescent)

Als je de soort ouder naast de verlangens zet van de kinderen, kan je misschien zien dat het niet gek is dat je in conflict kan komen met je kind. Want kijk eens goed, in jezelf. Al die verlangens die zijn genoemd, zijn ze bevredigd, of hunker je zelf nog naar een aantal van deze?

Begrijpt je moeder dat je gaat scheiden?

Krijg je begrip van je moeder voor de keuze om te gaan scheiden? Krijg je het gevoel dat je vader je bewonderd voor de moedige stap om voor jezelf te kiezen? Of mis je dit nog steeds en kunnen ze je dit gewoonweg nog steeds niet geven? Wat ben jij gaan doen om de pijn niet te voelen van dit gemis? Hoe reageer jij door jouw gemis, naar je kinderen toe? Bewonder je ze juist super overdreven of kan je ze hen dit ook niet geven? Wals je over je kinderen heen als ze hun kant van de zaak willen toelichten als er een probleem is, of laat je ze hun zegje doen? Moet het allemaal op jouw manier en hebben de kinderen geen zeggenschap in hun pijn?

Hoe makkelijk kan een conflict ontstaan

Hierbij een voorbeeld hoe simpel soms een conflict kan ontstaan, puur omdat de (in dit geval perfectionistische) ouder niet voorziet(en doorziet)  in de behoefte van haar kinderen. Een moeder vertelde mij dat ze het helemaal zat was, dat haar kinderen niet (meer) zo behulpzaam zijn in huis en dat ze dan erg boos hierover kan worden. Misschien herkenbaar voor vele ouders die van opgeruimd en schoon houden.

Een voorbeeld

Voorafgaand aan het conflict, weet dan dat deze kinderen vanaf jonge leeftijd al niet meer hun boterham in vieren mochten snijden, want daar waren ze al snel te groot voor, en vaak op de timing van moeder moesten meehelpen in huis.

Verhaal:

Het is weer weekend en het huis is in moeders ogen een bende. Kopjes, tassen, schoenen liggen overal en er is al 3 dagen niet gestofzuigd, maar ze moeten zaterdagochtend naar sport dus dat komt vanmiddag wel. Dat is al knap van moeder, omdat de controle hierover even moet worden losgelaten, dus hup naar het sportveld waar de kids uren in de kou hebben gesport. Bekaf stappen ze in de auto, denken helemaal niet aan wat ze straks nog staat te wachten, maar moeders is inmiddels met haar gedachten thuis en ziet het al helemaal voor zich, zo meteen opruimen en aan de gang met schoonmaken, met de kids, want het is een zooitje en daarna chillen. Kids denken, hèhè eindelijk klaar, eten douchen en chillen. Die zitten dus niet echt op 1 lijn met moeder.

Thuisgekomen verwacht moeder direct van alles van ze, maar de kinderen worden daardoor narrig en zijn hongerig en moe en snappen niet wat van hen wordt verwacht. Moeder wordt boos en is teleurgesteld omdat ze denkt dat ze niet willen helpen. Kids zijn boos omdat moeder niet begrijpt dat ze even niks willen, en vluchten naar buiten om te gaan voetballen en naar hun kamer om te gaan mokken, terwijl ze dus eigenlijk liever op de bank hadden willen chillen met een broodje.

Wat gaat hier mis?

Welke boodschap geeft moeder aan de kinderen? Hoe had het ook aangepakt kunnen worden zodat niemand boos hoefde te zijn en iedereen kreeg wat hij/zij wilde? De perfectionistische ouder wil haar huis schoon, maar moet de controle loslaten. Ze heeft een verwachting uitgezet voor zichzelf maar niet gedeeld met de kinderen op voorhand. Ze is teleurgesteld en zegt dit ook. De boodschap van teleurstelling helpt hen niet. Ze begrijpen niet dat hun moeder ze niet gewoon eerst een broodje laat eten, en wat rust geeft. Ze hebben helemaal niet gezegd dat ze niet wilden helpen. Dat heeft zij er van gemaakt, door haar teleurstelling en te snelle conclusie. Zelf legde ze de link dat haar kinderen mogelijk door haar gedrag zich nooit goed genoeg zullen voelen, want ze zei in haar teleurstelling tegen hen dat ze niet behulpzaam en dus niet ‘lief’ zijn.

Conflict voorkomen

Het is allemaal niet makkelijk om in alle behoeftes van onze kinderen te voorzien, en dat is wat ons mens maakt, en je ziet, een conflict kan zomaar ontstaan. De moeder is perfectionistisch geworden door haar verleden, de controle geeft haar grip op wat er om haar heen gebeurd. Ze heeft dit nodig om te functioneren. De kinderen spiegelen haar door zich te verzetten en even niks te willen doen. Mama, laat het los lijken ze te zeggen, maar dat kan ze niet. Moeder krijgt niet waar ze om heeft gevraagd en snapt niet dat ze een conflict had kunnen voorkomen.

Onze onbeantwoorde verlangens uit het verleden, leiden tot onze verwachtingen in het nu. Bewustwording van je eigen pijn is het sleutelwoord tot verandering in je gedrag naar je kind.

Verlangens uit het verleden geven verwachtingen van nu

is geschreven door Debora Jones-Palumbo. Ze is Gezins- en Kindercoach en zelf ook kind van gescheiden ouders. Wil je in contact komen met Debora? Vul dan even ons contactformulier in of bel 0900-588 88 88. Of kijk op de eigen pagina van Debora op deze site.