In de maand dat de echtscheiding in werking was gezet, september, had ik het gevoel dat ik in een achtbaan was beland. Het kan langzaam vooruit, maar ook heel hard. Je wordt gelanceerd maar weet niet of het donker of licht is aan het einde van deze achtbaan. Je realiseert je dat er veel gaat gebeuren. Goed, slecht, zwaar, moeilijk, maar je moet er doorheen. Ik nam dus een risico. Je weet wel dat je er ooit uit kan, dat je weer zelf de regie in handen kan nemen. Waar ik ook een houvast aan had was, dat het kan ook weer leuk zou kunnen gaan worden, dus genoot ik er ook een beetje van.
Materiële zaken loslaten
De mediator had de regie in handen. Samen met ons wordt alles op papier gezet en de inboedel en waarden verdeeld. Nu ben ik een emotioneel type en hecht ik me aan spullen, die tijd moest ik van mezelf werken aan het loslaten van materiële zaken. Ik kon niet alles meenemen. Moest keuzes maken wat ik mee wilde, maar vooral, wat ik mee mócht. Mijn ex man was daar heel stellig in, en omdat ik nog niet wist waar ik zou gaan wonen kon ik nog geen beslissingen nemen over wat ik wilde.
Schattig huisje
Op een dag liep ik in gedachten in het winkelcentrum en kwam een oude bekende tegen. Zij was net een jaar geleden gescheiden. Zij vertelt dat ze in een bungalowpark woont in een chalet. Ze nodigt me uit om een keertje langs te komen om haar huisje te bekijken en te praten over de echtscheiding. Ik ging dezelfde week al bij haar langs en vond alles leuk. Schattige kleine woning, leuke plek, dichtbij mijn werk, vrijheid, landelijk, natuur en saamhorigheid. Ik was vastbesloten om ook in dit park te gaan wonen en een chalet te kopen. Ik vond een geweldig mooi gezellig chalet, maar de prijs was best aan de hoge kant. Met een beetje onderhandelen kreeg ik wat van de prijs af. Ik vond het belangrijk dat ik wat zou kunnen overhouden aan overwaarde van het huis na de echtscheiding.
Overwaarde?
Nu werkte mijn ex bij een makelaarskantoor en had hij een collega gevraagd onze woning te laten taxeren. Uit deze taxatie kreeg ik te weinig overwaarde. Bovendien vond ik het bedrag niet reëel. Ik heb daarop zelf contact gezocht met een makelaar en hem de woning laten taxeren. Hij kwam gelukkig met het bedrag wat ik in mijn hoofd had. Hiermee kon ik het chalet kopen en dus verder gaan met mijn plannen. De boedelscheiding kon beginnen, omdat ik nu wist welke ik moet inrichten en wat ik dus kon laten opnemen in het convenant. Ik dacht dat het gemakkelijker zou zijn nu ik wist dat de grote meubels niet mee zouden kunnen. Dat ik zo klein ging wonen dat ik maar enkele meubels kon meenemen. Ik had gehoopt dat ik daarin medewerking zou krijgen van mijn ex. Maar alles wat ik wilde meenemen was voor hem redenen om dit tegen te gaan. Gelukkig heeft de mediator hierin een fijne rol gespeeld. Uiteindelijk hield mijn ex het driedubbele over aan inrichting.
De gun factor bij mijn scheiding
Het is een gun-factor, en deze was ver te zoeken bij mijn ex. Ik gunde hem al die meubels, wasmachine, gereedschappen, wél. Het gaf mij ruimte, vrijheid en vrede om niet al te veel uit mijn oude leven mee te nemen naar mijn nieuwe leven! Ik werd daar een blijer mens van. Maar aan de andere kant heeft me wel boos gemaakt dat hij er voor mijn gevoel veel beter bij achterbleef. Dat hij het mij niet gunde! Voor mij is het vinden van geluk in het genieten, niet in het bezitten!!
Over Margot
Margot Dekker is ervaringsdeskundige en schrijft over haar eigen leven. Ze organiseert activiteiten voor singles in Noord-Holland. Wil je in contact komen met Margot? Vul dan ons contactformulier even in of bel 0900-588 88 88. Of kijk op haar eigen pagina om te zien welke blogs Margot nog meer heeft geschreven.
