Ik ben druk met het zoeken naar een woning, plan gesprekken in met de hypotheekadviseur van de bank en zijn we zowaar al weer een kleine maand verder. Het accepteren dat de dingen nu eenmaal op een bepaalde manier gaan en ik niet altijd alles kan regelen zoals ik het wil, is een feit. Met al mijn pogingen tot een verzoening moet ik verder en is de situatie niet anders. Mij bekruipt het gevoel dat ik alle aandacht aan mezelf en mijn nieuwe leven moet besteden, maar vind het allemaal niet leuk.
Hartenpijn
Ondanks dat ik blij ben dat ik ga scheiden heb ik elke dag veel hartenpijn, voel ik me down en doet het zeer om alles alleen te moeten regelen. Het doet pijn om dat wat we samen hebben opgebouwd straks achter me te moeten laten. Het doet pijn dat de kinderen en mijn man zoveel verdriet hebben. Ik voel me momenteel ook verdrietig en steeds meer komt het vervelende schuldgevoel om de hoek kijken.
Mediator
Er is gelukkig geen strijd, er is geen winnaar of verliezer. Als scheiden ontaardt in strijden, is dat in het nadeel van beide partijen. Daarom hebben wij besloten een mediator in te schakelen, deze bemiddeld ons beiden. De mediator zorgt verder dat alles goed afgewikkeld wordt, komt met voorstellen en beantwoord onze vragen. Hij adviseert mij te proberen meer uren te werken bij mijn werkgever of een andere baan te zoeken waar ik full-time kan gaan werken.
Werken voor de hypotheek
Ik werk 15 uur en geef ’s avonds demonstraties met make-up en huidverzorgingsartikelen. Ik verdien niet veel. Een zakcentje voor de extra’s, was toen onze bedoeling. Met deze inkomsten kan ik niet voorzien in mijn onderhoud. Ik heb daarom een afspraak gemaakt met de manager van het bedrijf waar ik werk. Ik vertelde haar over mijn echtscheiding en dat ik hier was omdat ik meer uren wil werken. De party’s wil ik niet opvoeren, dat is een hobby en alleen leuk om te doen. Een vaste baan met vast inkomen is belangrijk voor een hypotheek. Ik hoop dat ze meer uren kan creëren, ik hoor het binnenkort van haar.
De dagelijkse dingen blijven doen
Ik blijf zoveel mogelijk de dagelijkse dingen in ons huis doen. Misschien zou je het niet verwachten, maar de dagelijkse dingen zijn een zegen nu er zoveel onbekende zaken op mij afkomen. Ik richt mij op mijn sterke kanten, dat is huishouden en het regelen van alles en nog wat. Het uitvoeren van de dagelijkse dingen zijn ook taken die van mij verwacht wordt, en tevens een verplichting die ik mij heb eigen gemaakt. Ik doe 2 keer per week de boodschappen en zo liep ik op een middag in de supermarkt en ging mijn mobiel af.
Problemen op een ander front
Mijn zusje uit Vlijmen aan de lijn. Zij was hoog zwanger en kwam net terug van de verloskundige. Ze had een zwangerschapsvergiftiging en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze kon haar man niet bereiken en was verdrietig en wist niet hoe het verder moest. Ik beloofde haar dat ik in de auto zou stappen en direct naar haar toe zou komen. Ik pakte thuis een koffer in met kleding voor een week, belde mijn man op dat ik enkele dagen naar mijn zus en zwager ging, oppassen op de kleine jongen van anderhalf.
Ziek zusje
Ik kreeg een hele zware week, mijn zusje kreeg die avond in het ziekenhuis, heel acuut te maken met het Hellp-syndroom. Mijn zwager en ik moesten midden in de nacht, hals over kop naar het ziekenhuis waar mijn zusje doodziek op bed lag. Ze moest zo spoedig mogelijk geopereerd worden om haar leven, en dat van de baby, te redden. Mijn zwager liep met krukken want hij zat in het gips, dus lag er veel verantwoordelijkheid bij mij. Ik moest hem heen en weer naar het ziekenhuis rijden, de kleine jongen verzorgen en het huishouden doen. De volgende dag zouden de artsen beslissen of mijn zusje geopereerd zou worden.
Paniekaanval
Ik reed alleen van Vlijmen naar Den Bosch om bij de beslissing aanwezig te zijn. Ik reed voor mijn gevoel uren rond zonder het ziekenhuis te vinden. Ik kreeg onderweg een enorme paniekaanval en kwam er een stormvloed van verdriet over me heen. Ik stopte de auto langs de weg, ik moest veel huilen en verwerken. Dat was heel goed, ik had nog niet eerder echt gehuild en deze ontlading deed mij even goed. Tot er iemand op het raam tikte en vroeg of het goed ging met mij? Ik huilde; ‘Nee, ik kan het ziekenhuis niet vinden, rij rond maar weet niet waar ik naar toe moet en mijn zusje is doodziek. De man schrok van mijn verdriet en zei dat ik achter hem aan mocht rijden. Hij bracht mij naar het ziekenhuis. Dat was een enorme geruststelling en een lieve daad. Zo kwam ik toch nog op tijd om bij het gesprek te zijn met de gynaecoloog.
Ik vind het allemaal niet leuk
Ik was dan wel een week niet in mijn eigen huis met mijn eigen beslommeringen maar kreeg er een heleboel andere bij. Ik was in een andere situatie maar hield wel telefonisch contact met het thuisfront. De echtscheiding kwam even op de achtergrond. Er waren belangrijkere zaken die nu mijn aandacht nodig hadden. Het weekje weg uit huis deed ons allemaal goed. Ik kon mijn verdriet eindelijk laten gaan en dingen op een rijtje zetten. Tevens had mijn man even een week het huis alleen om aan zijn verdriet en pijn te werken.
Over Margot
Iedere maand schrijft Margot Dekker een blog over haar echtscheiding. Wil je in contact komen met Margot? Vul dan ons contactformulier even in of bel 0900-588 88 88. Of kijk op haar eigen pagina om te zien welke blogs Margot nog meer heeft geschreven.
