Omdenken in je echtscheiding

Ik ben fan van “ omdenken’. Waarom? Waarschijnlijk omdat ik dit het grootste deel van mijn leven al toepas. Maar omdenken in je echtscheiding, kan dat dan ook? Een van de quotes van omdenken is : Iemand de schuld geven is de beste manier om met het probleem te blijven zitten. Mijn eigen quote die ik regelmatig doorgeef is  “ als je beren op de weg ziet, geef ze een knuffel”.
Ik begin met deze quotes om meteen duidelijk te maken wat heel veel mensen wel toepassen, en dat is niet het omdenken, niet het positieve blijven pakken, maar in het negatieve blijven hangen. Wij doen dit omdat het nu eenmaal bekend is dus je weet wat je hebt, heerlijk in het verhaal blijven zitten geeft je een goed gevoel, je hoeft niet bij jezelf te kijken wat je aanricht, maar vooral; je hoeft de pijn niet te voelen.

Boodschap

Op het moment dat je gaat scheiden, is het bovenstaande maar al te vaak van toepassing en lijkt er soms geen licht aan het einde van de tunnel. Tot op het moment dat je onverwachts toch iemand tegen komt, die een boodschap voor je heeft, die je helpt in het omdenken.
In het volgende geval was ik degene die een boodschap mocht brengen, die onverwachts een kennis tegen kwam die ik toch zeker 2 jaar niet echt had gesproken. 25 jaar was hij getrouwd geweest en zat nu midden in een vechtscheiding. Hij was erg verdrietig en aangedaan, wanhopig bijna. Hij was zo blij een luisterend oor te hebben en niet be-of veroordeeld te worden door wat er was gebeurd en speelde. Toeval bestaat niet, daar geloof ik in.

Te lief

Besef wel dat het ZIJN verhaal is: Een aantal maanden geleden zei zijn ex vrouw dat ze niet meer verder wilde, dat er een ander in het spel was. Hij had altijd wel een vermoeden, maar ze kabbelden maar door. Ze hadden een agressieve dochter van inmiddels 18, en een superintelligente zoon van 15. Hij wilde het nog proberen, wilde hulp zoeken, wist dat ze dit veel eerder hadden moeten doen in verband met hun kind, maar helaas, zijn vrouw wilde niet, werd vervelend, gaf hem de schuld van alles, dat hij zijn kinderen niet genoeg aandacht gaf, te slap was, te lief was, te afwachtend was, te behulpzaam was, het niet had gezien, moest optreden naar zijn oudste kind.

De druppel

Haar nieuwe liefde was juist alles van dit niet, maar wel een alcoholist en werkloos. Zij vond dit wel iets hebben en ging erin mee. Ze begon een pakje per dag te roken en te drinken. Regelmatig nog niet thuis, als de kinderen s’ morgens beneden komen.
Toen ze nog een ‘gewoon’ gezin waren, zaten (en zitten) de kinderen, zoals dat gaat bij pubers, vaak op hun kamer, zochten hun privacy op en waren op zoek naar zichzelf. Dit werd hen ook verweten, terwijl bijna iedereen toch weet dat dit normaal is voor een puber.
In de periode vóór de scheiding werd de dochter steeds agressiever, ze zat regelmatig met een mes in haar handen, maakte alles letterlijk stuk door een muur in te slaan, door computers te mollen, door foto’s te bekrassen. De woede die ze uitte bleek vooral gericht te zijn naar haar vader. Het kwam zelfs zover dat ze haar vader met een mes bedreigde. En dat was de druppel, dat was het moment dat hij het opgaf en zei: Ik stop ermee, ze moet uit huis of ik ga weg en verbreek het contact.

Wanhopig

Natuurlijk wilde de dochter de vader niet bedreigen, en heeft ze hulp nodig, maar zij niet alleen. Maar wat kan je nu nog doen? De dochter is inmiddels volwassen en je hebt er als ouder nu niks meer over te zeggen. Uit dit verhaal blijkt hoe radeloos en wanhopig iemand kan worden die eigenlijk niet wil scheiden, die aan alle kanten vastloopt, omdat scheiden niet alleen is van de ex, maar soms ook van de kinderen, schoonfamilie en vrienden. En het kan zijn dat mensen zich tegen je keren. Als je van buiten kijkt naar dit gezin, zie je dat het erin geslopen is; niet genoeg aandacht voor elkaar, opgeslurpt door het werk, en het dagelijks leven, televisie en media, het uit elkaar groeien en anders denken over dingen, steeds minder communicatie, en elkaar letterlijk uit het oog verliezen.

Agressie

De agressiviteit van het kind kon niet meer gerelativeerd worden, want ‘ zien’ waar het vandaan komt en wat het eigenlijk is, daar is nooit aandacht aan besteed. De ex wilde geen hulp en de ouders zijn ook geen deskundigen.
Haar agressie werd met agressie, afwijzing, ontkenning beantwoord. Agressie ontstaat uit boosheid. Dit meisje weet niet beter dan dat boosheid voor haar ‘werkt’ en dat haar vader de beste is om op af te reageren. Ze weet in haar hart dat hij onvoorwaardelijk van haar houdt en is dus ‘veilig’. Maar ze blijkt nu toch niks aan hem te hebben.

Verleden

Is ze boos om de scheiding, ja dat heeft het verergerd, maar wat als de boosheid voortkomt uit iets uit het verleden, waarin ze haar vader zo hard nodig had, maar dat hij er toen niet voor haar was? Dat hij eigenlijk te dichtbij stond toen hij op school en bij de sportvereniging ging helpen en haar behandelde als alle anderen? Dat ze eigenlijk bewonderd en aangemoedigd had willen worden op dat moment? Dat ze ziet wat haar moeder met hen deed en doet, maar dat hij niet ingrijpt of heeft in kunnen grijpen? Is de oplossing dan om weg te gaan? Weg te lopen of haar het huis uit te sturen?

Niet willen voelen

Omdat het geen coach sessie was,  maar ik wel wat kan meegeven in deze, vertel ik. Ik vertel wat wij als mensen doen als we niet willen voelen en dus ons beschermingsmechanisme inzetten, wat kinderen (van gescheiden ouders) verlangen en nodig hebben en vertel wat mij is overkomen als kind en wat de vechtscheiding van mijn ouders met mij heeft gedaan. Hij was hierdoor zo geraakt, dat hij emotioneel werd en me vroeg wat hij als vader moest doen.
Ik zei hem : wat ik gemist heb als kind, is weten dat mijn vader van mij hield, weten dat hij voor me gevochten heeft, om me te zien en weten dat hij me miste.  Ik werd hier als kind verdrietig van, en als puber ging ik geloven in wat mij werd verteld, dat hij me niet moest, dat hij niet van me hield want anders had hij zeker alles gedaan om me te zien, toch? Ik sloot me op in mijn kamer en was op mijzelf, want ik geloofde namelijk dat ik alleen nog maar mezelf had en niemand kon vertrouwen in deze. Wat had ik mijn vader nodig, alleen ik kon het niet laten zien, want hij was namelijk de slechtste persoon in de wereld in de ogen van iedereen. Als ik liet zien of zou zeggen dat ik hem wilde zien, omdat hij toch mijn vader was, ondanks alles, dan zou ik ook net zo slecht zijn als hij, toch?