Als gastblog deze week het persoonlijke verhaal van Linda. Stoer dat ze haar eigen verhaal wil vertellen. Zou daarom leuk zijn als ze veel reacties krijgt! Lees hier haar verhaal:
“Deze camping staat in de reisgids voor alleenstaande-ouder-vakanties”, wist ze me te vertellen. Joske en ik hadden net kennis gemaakt en een glaasje geheven in de gezellige bar van de camping. Het was me al opgevallen: veel volwassenen die in hun eentje aan een tafeltje zaten met hun kroost. Ineens behoorde ik tot een doelgroep. Een doelgroep waar ik eigenlijk helemaal niet bij wil horen. Dit was mijn allereerste vakantie alleen met de kinderen. Ik werd er ergens ook een beetje onzeker van. Zou ik de kinderen in mijn eentje een hele week lang kunnen vermaken? Hoe zouden de kinderen reageren als ze het met alleen mij moeten doen? Ben ik wel leuk genoeg? Zouden zij, of ik, hun vader missen?
Bij de voorbereidingen realiseerde ik wederom de patronen waarin Frank en ik altijd gezeten hadden: ik deed normaliter de vakantieboodschappen, schreef de afvinklijstjes, draaide wasjes, pakte de kleding in en maakte het huis van onder tot boven schoon. Frank viste op zijn beurt alle campingspullen achter het schot op zolder vandaan en zorgde ervoor dat alles wat mee moest met een wiskundige precisie in de auto werd geladen. Hij zorgde voor een volle tank, schone ruiten, voldoende bandenspanning en een bijgevuld oliereservoir. Ook was het Frank die de route bepaalde en het eerste stuk achter het stuur zat. Nu lagen alle taken bij mij. Ik flikte het. Uiteraard. Bij vertrek had ik de eerste overwinningspunten al in de pocket.
Josje en ik keuvelden verder. Ook zij had een prettige scheiding achter de rug. Ze was al een paar jaar zonder partner en het beviel haar best. In haar ogen zag ik kracht en levenslust; in haar houding een bepaalde rust. Ze was gelukkig, zei ze.
Ik keek naar twee pubers die aan het snookeren waren. Ze gedroegen zich niet anders dan dat we met z’n vieren op vakantie zouden zijn. Hooguit waren ze iets behulpzamer. Ik was wel meer dan andere jaren bij hén betrokken. Waar ik nog wel eens wat aan Frank overliet omdat ik lekker voor de tent zat te lezen, deden de kinderen en dit jaar het meeste sámen.
We keken met een glaasje wijn in de hand analyserend om ons heen. Her en der zat aan een tafeltje een alleengaande vader of moeder met kinderen. Vol overgave werd er een potje kaart of schaak gespeeld. Het zag er gezellig uit. De tijd die de alleengaande ouders met hun kinderen hadden, leken ze optimaal te benutten.
We zagen ook een aantal ‘complete’ gezinnen, kerngezinnen. Het contrast was groot. Was het toeval dat bij geen enkele van die gezinnen enige vorm van contact, laat staan gezelligheid, te zien was? Bij het ene gezin keek Zij verveeld naar buiten, Hij op zijn mobiel, hun dochter knoeide met haar ijsje. Bij een ander gezin zat Zij in haar laptop en Hij was druk met hun zoontje en zijn Rubiks kubus. We keken naar een gezin dat aan het bowlen was. Tussen Hem en Haar zaten 4 stoelen. 10 Beurten lang wisselen de ouders geen woord met elkaar.
“Ik weet niet wie beter af is” zij ze zachtjes. Ik schakelde razendsnel tussen het gevoel van de kracht van alleengaande ouder en de pijn van het verlies van ons kerngezin. “Ik weet het ook niet” fluisterde ik onhoorbaar. We namen nog een slokje wijn en zwegen minutenlang.
Linda van Hartingsveldt is moeder van twee puberzoons en sinds een jaar gescheiden. Haar bedrijf ‘ZijnZ’ begeleidt mensen in hun proces tijdens en na de scheiding. Dit doet ZijnZ door middel van gespreksgroepen en themabijeenkomsten. Website: www.zijnz.nl Email: Linda@zijnz.nl
