De emoties van mijn scheiding

De echtscheiding roept bij de kinderen veel uiteenlopende gevoelens op. Ze laten veel verdriet zien maar ook angst en boosheid voor de situatie, vooral naar mij toe. De emoties van mijn scheiding lopen hoog op. Ik ben de boosdoener voor het creëren van deze nare situatie en het in de steek laten van hun vader. Nu laat hun vader veel emoties zien en praat hij heel open over zijn gevoelens en boosheid. Ik laat niemand mijn verdriet zien en vertel al zeker niet aan mijn kinderen over mijn gevoelens en zeker niet wat mijn beweegredenen waren om te scheiden. Ze zeggen dat mij het allemaal niets kan schelen, maar het tegendeel is waar.

Geen aandacht

Op de verjaardag van mijn jongste dochter zie ik de kinderen, maar ook de visite veel bij  hem zitten en hij verteld aan iedereen over zijn verdriet en frustraties met betrekking tot de scheiding. Mij heeft hij dat nog nooit verteld. Dat maakt heel veel bij mij los. Maar het ergste is dat ik veel alleen gelaten wordt. Niemand die mij aandacht geeft en echt met mij praat. Op de ouders van het oppaskind van mijn jongste dochter en mijn familie na. Ik word steeds verdrietiger en bozer. Het is tenslotte een verjaardag!! Ik voel me eenzaam en verlaten door iedereen. En ook de emoties van de afgelopen weken, het HELPP syndroom bij mijn zusje, haar bevalling en haar premature baby in de couveuse, zitten nog hoog.

Geven ze wel om mij?

Aan het einde van de middag was ik het helemaal zat. Ik mocht eten maken, de tafel dekken en iedereen voorzien van drinken, maar ik bleef alleen en daar kreeg ik het ongelofelijk moeilijk mee. Ik had niet het gevoel dat ik erbij hoorde. Meer dat ik een dienstmeisje of hulp was. Ik pakte mijn mobiel en schreeuwde dat ik het zat was, als ik onder een trein zou komen dan zouden ze me toch niet missen en liep het huis uit. Iedereen verbaasd en geschrokken achterlatend. Niemand rende achter mij aan, dus niemand gaf genoeg om mij.

Steun van mijn zus

Ik liep zo ver mogelijk weg van dit alles, tranen biggelden over mijn wangen, ik was enorm verdrietig en miste iemand die mij troostte. Gewoon iemand die naar mij wil luisteren, een arm om mij heen. Ik liep en liep en tranen bleven stromen. Ik zag niets en niemand, ik was heel eenzaam in mijn verdriet en was er zo enorm klaar mee. Op een gegeven moment belde mijn jongste zusje, vanuit het ziekenhuis, op mijn mobiel. Ik nam op met een dikke brok in mijn keel en zij begon te praten. Mijn zusje heeft naar mijn huis gebeld. De kinderen waren enorm ongerust. Ze waren bang dat mij iets zou overkomen. Mijn zusje vroeg wat er gebeurd was en ik begon te vertellen. Over mijn boosheid, mijn eenzaamheid en ik begon nog meer te huilen. Zij luisterde en vroeg zo af en toe wat en was er voor mij. We hebben een lang gesprek gevoerd en ze heeft me uiteindelijk zover gekregen dat ik weer terug gegaan ben naar de woning.

Nog even volhouden

Mijn strategie was koel en terughoudend naar binnen lopen. Onder de verontrustende blikken kon ik niets zeggen. Iedereen keek mij aan. Mijn dochter zei dat ze wat eten voor mij hadden bewaard. Ik hoefde niets. Ik pakte wat drinken en ging naar mijn kamer boven. Nog anderhalve week dan ga ik naar het oppasadres van mijn jongste dochter waar ik een tijdje voor het gezin ga zorgen van een kennis. Nog even volhouden dan ben ik 2 maanden in Bergen. Dan heb ik alleen de zorg van een lief klein meisje van 6 jaar en een huishouden.

Ik denk na over het gesprek met mijn zusje, ik ben zo opgelucht dat ik hier met haar over heb kunnen praten. Wat voelde dat goed. Zij mag morgen naar huis, met haar gaat het gelukkig ook beter!!

De emoties van mijn scheiding

is geschreven door Margot Dekker. Margot is gescheiden en heeft 3 dochters. Ze organiseert single-reizen en andere activiteiten voor alleenstaanden. Wil je in contact komen met Margot. Kijk dan even op haar eigen pagina voor meer informatie.